Stowarzyszenie Pedagogów i Miłośników Rytmiki
Najnowsze wpisy i komentarze
Sylwetka Twórcy Metody Rytmiki
EMILE JAQUES-DALCROZE (1865-1950)
EMILE JAQUES-DALCROZE (1865-1950)
Szwajcarski muzyk, kompozytor, teoretyk, choreograf, pisarz, pedagog. Twórca Metody Rytmiki, zwanej od jego nazwiska Metodą Jaques-Dalcroze’a.
Urodził się w Wiedniu. Kształcił w Genewie (Gimnazjum, Uniwersytet oraz Konserwatorium Muzyczne), Wiedniu (w Konserwatorium m.in. u Antona Brucknera) oraz Paryżu (u Gabriela Fauré, Leo Delibes’a i Mathisa Lussy – kompozycja, teoria muzyki, muzykologia). W Paryżu uczył się sztuki dramatycznej w Comedie Francaise u Denisa Talbot (właśc. nazw. Stanislaus Montalont), gdzie pracował również jako aktor.
Przez pewien czas (1886) był asystentem kapelmistrza i dyrektora chóru w teatrze muzycznym w Algierze, co znalazło odbicie w studiach nad rytmiką arabską. W tym samym mniej więcej czasie, w związku z propozycją wydania w Paryżu jego piosenek (dla odróżnienia od znanego w Szwajcarii, identycznie nazywającego się pianisty i kompozytora z Bordeaux – Emila Jagues) przyjął – jako drugi człon swojego nazwiska rodowego – przydomek Dalcroze. Porównaj>>> PISOWNIA NAZWISKA JAQUES-DALCROZE.
Hire experienced edit my essay today.
W 1892 zostaje wykładowcą w genewskim Konserwatorium, gdzie prowadzi harmonię i solfeż. Praca pedagogiczna inspiruje go do poszukiwań i staje się impulsem do narodzin idei, która z czasem otrzyma miano RYTMIKI.
W 1892 zostaje wykładowcą w genewskim Konserwatorium, gdzie prowadzi harmonię i solfeż. Praca pedagogiczna inspiruje go do poszukiwań i staje się impulsem do narodzin idei, która z czasem otrzyma miano RYTMIKI.
Innowacją w Metodzie Dalcroze’a, która zreformowała system edukacji muzycznej i przyniosła jej twórcy światowy rozgłos oraz niesłabnące do dziś powodzenie, było potraktowanie ciała jako instrumentu służącego do wyrażania muzyki. Naczelną ideę twórcy Metody Rytmiki stanowiło przekonanie, żeczłowiek jest zdolny do kreowania “ruchu muzycznego, pozwalającego” – jak to ujmował Jaques-Dalcroze – “aby nasze ciało stało się muzyką”. Odkrył, że wyrażanie muzyki ruchem rozwija muzyczne uzdolnienia,kształci i wychowuje.
Popularność przyniosło mu utworzenie w 1911 roku, dzięki hojności niemieckich magnatów, braci Dohrn, Instytutu Rytmiki w Hellerau pod Dreznem. Tu realizował i rozwijał swoją nowoczesną koncepcję wychowania muzycznego kształcąc dzieci, młodzież i dorosłych. Tu również powstawały znakomite przedstawienia operowe, w których wspólnie z zauroczonym rytmiką Adolphem Appią*), urzeczywistniał oryginalną, reformatorską koncepcję nowoczesnego teatru.
Pierwsza wojna światowa sprawiła, że Jaques-Dalcroze na zawsze opuścił Hellerau**) i przeniósł się do Genewy. Stała się ona nowym ośrodkiem Rytmiki. W założonym tam w 1915 Instytucie, stanowiącym do dziś światowe centrum Metody Emila Jaques-Dalcroze’a, pracował przez resztę życia. Zmarł w Genewie w 1950 r.
*) Adolph Appia (1862-1928) – szwajcarski teoretyk teatru i scenograf. Jego nowatorskie rozwiązania w dziedzinie światła i dekoracji miały duży wpływ na rozwój nowoczesnej inscenizacji.
Kompozycje przestrzeni scenicznej opierał na prostych płaszczyznach i bryłach. Wyrażał przekonanie, że za pośrednictwem światła, można nadać scenografii odpowiedni rytm i uzyskać właściwy wyraz artystyczny.
**) W 2001 reaktywowany został Instytut w Hellerau (Institut Rhythmik Hellerau e.V), przy którym rok później powstało stowarzyszenie pielęgnujące i upowszechniające w Niemczech dokonania twórcy Rytmiki.
_ _ _
Opr. na podstawie dostępnej literatury.
/ej/
Grafika – źródło